Şiîlik bid'atı:Bir kimsenin şiası demek, o kimsenin yardımcıları ve taraftarları demektir. "Şia" adı Hz. Ali taraftar olan, ona yardım eden ve onunla birlikte hareket eden ve onu savunanlara verilmektedir. Bunlar Hz. Ali'yi Hz Osman'a takdim ederler. Sonradan kabuk değiştirerek büyük bir topluluk oluşturdular. Kendilerine göre inançları, farklı metodları vardır. Bk. Makalât: 1/165, el-Farku Beyne'l-Firak: 21-29; el-Milel: 1/146.

Önceleri Şiîlik yani Hz. Ali taraftarlığı gayet mutedil ve normal idi. Nitekim sahabe arasında bile halifelik noktasında Hz. Ali'yi Hz. Osman'a takdim eden, ona öncelik verenler bulunuyordu. Fakat bu Kimseler, yine de Hz. Ali'den önceki halifelere herhangi bir saldırıda bulunmuyor ve dil uzatmıyorlardı.

İbn Teymiye (r. a.) bu noktada şöyle diyor: Ali (r.a.)'dan tevatürle gelen haberde "Hz. Peygamber (s.a.v.)'den sonra bu ümmetin en hayırlısı Hz. Ebü Bekir ile Hz. Ömer'diyor.

Nitekim işin bu yönü tüm eski Şiîler arasında ittifakla kabul edilmektedir. Önceki Şiîler'in tümü Hz. Ebu Bekir ile Hz. Ömer'i üstün kabul ediyorlardı. Tartışma sadece Hz. Ali ile Hz. Osman'ın halifeliği noktasında meydana gelmiştir. Buda her ikisinin farklı farklı taraftarları olması yüzünden doğmuştur. Hz. Ebu Bekir ile Hz. Ömer'e gelince, her ikisinin de Hz. Osman ile Hz. Ali anlamında bir taraftarları olmamıştır. Aksine ümmetin tümü hatta Haricîler bile, her ikisinin halifeliğinde ittifak halindedirler." Bk. en-Nübüvvât: 132.

Daha sonra ortalarda Abdullah b. Sebe adında bir Yahudi belirdi.( Abdullah b. Sebe' Yemen'in San'a bölgesinden bir Yahudı olup, sırf İslâm'ı bozmak için Hz Osman döneminde müslüman olduğunu söylemiş, asıl amacını gizlemiştir. Buna yalnızca Şiîler uymuşlardır. Yüce Allah, Ehl-i Sünnet eliyle dinini bundan korumuştur.

Müslüman olduğunu ileri sürüyor ve kendisince Ehl-i Beyti sevdiğini iddia ederek, Hz. Ali noktasında aşırılığa gidiyordu. Hz. Ali'nın halifeliği konusunda bir vasiyyetin varlığını savunuyordu. Sonraları ise Hz. Ali'yi ilahlık derecesine çıkarmıştır.

Bağdadi, bu konuda şunları söylüyor: "Sebeiiyye: Hz. Ali ile ilgili olarak çok aşırı hareket eden ve aşırılığa sapan Abdullah b. Sebe'in taraftarlarına denir. Abdullah b. Sebe'in o derece aşırılıkları olmuştur ki, Hz. Ali'nin peygamber olduğunu, hatta daha da ileri giderek, onun bir ilah olduğunu ileri sürmüştür."

Ebu'l-Ferac el-Bagdadî devamla der ki: "İbn Sevda ya da başka bir ifadeyle İbn Sebeh esasen Hireli bir Yahudi'dir. Güya müslüman olduğunu söylemiş böylece Küfeliler katında bir yeri ve mevkii olsun istemiştir. Onun hakkında anlatılanlara göre, kendisi güya Tevrat'a her peygamberin bir vasisinin olduğunu, Hz. Muhammed (s.a.v.)'in de vasisinin Hz. Ali olduğunu, okuduğunu belirtmiştir." Bk. el-Farku Beyne'l Firak: 235.

Şehristanı'nin belirttiğine göre de: "İbn Sebe. Hz. Ali'nin imametine ilişkin olarak ilk söz söyleyen kimsedir." Yine onun anlattığına göre Sebeiyye: "Fırka olarak ilk kez tevakkuf, gaybet (kaybolan imam) ve ric'at (imamın bir gün geri döneceği) görüşünü ileri sürendir," Bk. el-Milel: 1/174.

Sebeiyye'nin ihtilafına ve farklı farklı fırkalara bölünmesine rağmen bir zaman sonra onların bu görüşlerine Şia sahiplendi. Şia bundan böyle Hz. Ali'nin imametine ve halifeliğine sahip çıkmış ve bunu savunur olmuştur. Bununla ilgili olarak kendilerince nass (delil) sunmuşlar ve vasiyyetin varlığını ileri sürmüşlerdir. Bu görüşler de aslında İbn Sebe'ın geriye bıraktığı görüşlerdi. Bk. el-Milel:1/146; Makalatu'l-İslâmiyyîn: 1/65-89.

Daha sonraları Şialık birbirinden oldukça farklı onlarca firkalara ayrılmıştır.

İşte böylece Şia vasiyyet, ricat, gaybet ve hatta daha da ileri giderek imamların ilahlıklarını bile ortaya atan bir bid'at meydana getirmiştir. Bk. Usûlü'l-Kâfî, 3/240-271.