Rafıza fırkası, ismi Abdullah b. Sebe olup Müslüman olduğunu ve ehli beyt sevgisini iddia eden, Ali radıyallahu anh hakkında aşırı gidip onun hilafet için vasiyet edildiğini iddia ettikten sonra onu uluhiyet mertebesine çıkaran bir Yahudi’nin ortaya çıktığı dönemde yayıldı. Bunu Şia kitapları da bizzat itiraf ederler.

El-Kummî, el-Makalat vel-Furuk adlı kitabında onun mevcudiyetini, Ali radıyallahu anh’ın imamlığının farz oluşunu ve ric’at edeceğini (ahir zamanda geri döneceğini) ilk söyleyenin, Ebu Bekir, Ömer, Osman ve diğer sahabelere - radıyallahu anhum – ilk hakaret edenin o olduğunu ikrar eder ve aynısını en-Nevbahtî; Furuk eş-Şia adlı kitabında, El-Keşşî de; Ricalul Keşşî diye bilinen meşhur kitabında söyler. Abdullah b. Sebe’nin tarihte mevcudiyetini söyleyen muasır şialardan Muhammed Ali el-Muallem, “Abdullah b. Sebe el-Hakikatul Mechule” adlı kitabında, delilleri itiraf eder ve bütün bunların Rafızîlerin şeyhlerinin büyüklerinden olduğunu söyler. Bkz: Kummî el-Makalat vel-Furuk (s.10-21) Bkz: en-Nevbahtî Furukuş Şia (s.19-20) el-Keşşî, İbn Sebe ve akidesi hakkında bir çok rivayet nakleder. Bkz.: no; 170, 171, 172, 173, 174, s.106-108 Bu kitap, Şii Murtaza el-Askerî’nin Abdullah b. Sebe adında bir şahsın mevcudiyetini inkâr ettiği; “Abdullah b. Sebe ve Esatiru Uhra” adlı kitabına karşı yazdığı bir reddiyedir.

El-Bağdadî der ki: “es-Sebeîyye: Ali radıyallahu anh hakkında aşırı giderek önce onun peygamber olduğunu sonra da onun Allah olduğunu iddia eden Abdullah b. Sebe’ye tabi olanlardır.”

Yine el-Bağdadî der ki: “İbnus Sevda – yani İbn Sebe – aslen el-Hîre Yahudilerinden idi. Kufeliler katında itibar kazanıp reis olabilmek için Müslümanlığını izhar etti. Onlara Tevrat’ta her peygamberin vasisi olduğunu gördüğünü, Muhammed sallallahu aleyhi ve sellem’in vasisinin de Ali radıyallahu anh olduğunu söyledi.”

Eş-Şehristanî, İbn Sebe hakkında, onun Ali radıyallahu anh’ın imametini ilk söyleyen kişi olduğunu, Sebeiyyenin de tevakkuf, gaybet ve ricat’i ilk dile getirenler olduğunu, bunların daha sonra Şia’ya geçtiğini zikreder. Aralarında ihtilaflı birçok fırkalara bölünmelerine rağmen Ali’nin imametini ve halifeliğinin vasiye edildiğine dair nassı İbn Sebe’den aldılar. Bundan sonra Şia fırkaları onlarca fırkaya ve görüşlere ayrıldı.

Böylece vasiyet, ric’at, gaybet hatta imamların ulûhiyeti (El-Lalkaî Usulü İtikadi Ehlis Sunne vel-Cemaat (1/22-23) görüşünde Yahudi İbn Sebe’ye uyanlar Şia bidatini çıkardı.